Ideał świętości ucieleśniony w Regule. Bądźcie i wy święci
Zdobywajmy się na świętą zuchwałość, postanówmy sobie i usiłujmy, za łaską Boga, stać się świętymi jak oni. F 29, 33
Już w pierwszych słowach prologu, po przekazaniu życzeń, autor pragnie zaznaczyć, że to co pisze jest głęboko zakorzenione w Piśmie Świętym i duchowości biblijnej. Uświadamia pustelnikom, że ich wspólnota wykracza poza ramy życia doczesnego i nie jest oparta na ludzkim autorytecie, ale stanowi dar łaski Bożej. Wskazuje ponadto, że jej centrum stanowi "trwanie w posłuszeństwie Jezusowi Chrystusowi". Podążanie za Synem Bożym "z czystym sercem i prawym sumieniem" jest jakby tłem dla formula vitae. Specyficzna forma życia karmelitańskiego jest więc wewnętrznie ukierunkowana na rezygnację z własnego "ja", aby coraz bardziej utożsamiać się z życiem i osobą Jezusa.
W tekście epilogu Albert ponownie wraca do postaci Chrystusa, podkreślając, że jest On tym, który wynagrodzi każdemu za jego dobre uczynki. Stąd umiejętność życia w świecie, tak jakby się w nim nie żyło, jest bardzo potrzebna na drodze Jego naśladowania.
Cechą Reguły karmelitańskiej jest ponadczasowość. Nie ma w niej nic, co wiąże ją na stałe z konkretnym miejscem czy mentalnością. Jej duch ukryty jest w miłości, prostocie i milczeniu. Innymi słowy jest on ewangeliczny i uniwersalny. To dzięki tym cechom, w minionych wiekach, często tak bardzo różniących się od siebie, umożliwił różnym ludziom całkowite oddanie się Bogu.
Papież przypomina nam: „Miłość bliźniego polega właśnie na tym, że kocham w Bogu i z Bogiem innego człowieka, którego nie znam. Ta miłość może być urzeczywistniona jedynie wtedy, kiedy punktem wyjścia będzie intymne spotkanie z Bogiem. Spotkanie, które stało się zjednoczeniem woli, a które także pobudza uczucia. I tak miłość do Jezusa staje się, miłością do człowieka.
Różne zalecenia ; w tym punkcie reguły wyjątkowo jest ukazane dążenie do świętości .
Ponieważ próbą jest życie człowieka na ziemi (por. Hi 7, 1-2) i wszystkich, którzy chcą żyć sprawiedliwie w Chrystusie, spotykają prześladowania (por. 2 Tm 3, 12) oraz przeciwnik wasz, diabeł, jak lew ryczący krąży, szukając kogo pożreć (por. 1 P 5, 8), przeto z wszelką pilnością starajcie się oblec w zbroję Bożą, byście mogli się ostać wobec podstępnych zakusów nieprzyjaciela (por. Ef 6, 11).
Przepaszcie swoje biodra pasem czystości (por. Ef 6, 14). Serce umacniajcie świętymi rozważaniami, jest bowiem napisane: „święte rozważanie ustrzeże cię” (Prz 2, 11 wg LXX). Włóżcie na siebie pancerz sprawiedliwości (por. Ef 6, 14), abyście miłowali Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą i całą swoją mocą (por. Pwt 6, 5), a swego bliźniego jak siebie samego.
Miecz zaś Ducha, to jest słowo Boże (por. Ef 6, 17) niech przebywa obficie (por. Kol 3, 16) w ustach i sercach waszych (por. Rz 10, 8). To zaś wszystko, co będziecie czynić, czyńcie zgodnie ze słowem Pańskim (por. Kol 3, 17; 1 Kor 10, 31). Reguła zaprasza nas do spotkania z Jezusem Chrystusem w Jego Słowie , aby mu pozwolić mówić do naszego serca.
List przełożonych Generalnych O Carm. i o OCD w, którym ojcowie zwracają uwagę to żywa pamięć początków na Świętej Górze. Święta Teresa także o tym przypomina: „Miejmy raczej wciąż przed oczyma ten ród święty, z którego pochodzimy. Jesteśmy duchowym potomstwem tych błogosławionych Proroków i Ojców potomstwem tylu chwalebnych naszych przodków, (…). Postanówmy sobie usilnie za łaską Bożą stać się świętymi jak oni.( F 29, 33 )
Odpowiedzią na to wezwanie i powołanie to całkowity proces przemiany, niemalże nowe stworzenie. Zachęca nas do tego nasza Matka Maryja i Siostra w wierze, która na sposób duchowy zawsze towarzyszyła i towarzyszy karmelitom, jest z nami w każdym czasie i czuwa nad naszą drogą prowadzącą do Chrystusa.
Święta Teresa zwraca także uwagę, że dzień karmelity powinien rozpoczynać się uczestnicząc w codziennej Eucharystii . Uczestnictwo w Eucharystii i komunia z Chrystusem są szczytowym momentem życia duchowego. Eucharystia stanowi centrum naszej modlitwy, Chrystusa żyjącego w nas, z którym należy się dzielić z wszystkimi. Modlitwa karmelitańska jest apostolska jest ona współczuciem i impulsem, aby obdarowywać innych. Dzielenie się darami duchowości pomaga budować świat dzieci Bożych.
